Op de teksten die ik deel krijg ik drie reacties : positief, negatief of niets. Een positieve reactie is leuk natuurlijk. Het geeft me een goed gevoel. Geen reactie kan me doen twijfelen. Een negatieve reactie kan me raken.
Toen ik hiermee begon, heb ik de volgende tekst boven mijn bureau gehangen : ‘laat het resultaat los, richt je op wat je graag doet, op wat je hart verlangt’. Helemaal mee eens en toch voel ik dat het resultaat me wat kan schelen ; in het begin van dit avontuur veel meer dan nu weliswaar, ik leer ermee omgaan.
Op een reactie volgt automatisch een gedachte en op een gedachte een gevoel. Ik heb geen controle over de reactie van mensen maar ik heb wel controle over de gedachte die de reactie bij me oproept en bijgevolg over het gevoel dat dit met zich meebrengt.
De automatische gedachte die volgt op een reactie kan ik nader bekijken en minder, meer of geen macht geven. Ik heb altijd de keuze wat ik met deze gedachte doe. Volg ik mijn ego of volg ik mijn hart. Mijn ego zorgt ervoor dat ik reacties persoonlijk neem en ijdelheid, kwaadheid, verdriet of angst kan voelen. Mijn ego haalt me weg van verbinding. Mijn hart zoekt verbinding. Mijn hart weet dat, als ik iets goed gedaan heb, ik niet meer of minder ben dan mijn medemens. Mijn hart weet dat ik reacties niet persoonlijk hoef te nemen.
Het is een reactie van een mens die op dit moment in zijn leven een bepaald wereldbeeld heeft. Een wereldbeeld gevormd door opvoeding, ervaringen, conditioneringen, angst, etc. Net zoals ik er een gevormd heb. En voor het zelfde geld zag mijn wereldbeeld er helemaal anders uit en leek het misschien heel hard dat van de andere.
De kunst is reacties, en zeker negatieve, niet persoonlijk te nemen maar met interesse naar de ander te kijken, proberen te begrijpen en niet te oordelen. De kunst is de gelijkheid te zien onder al onze gedragingen, uitingen en handelingen. Alleen zo komen we tot verbinding.